Ijskoude jaren: Hoofdstuk 3, deel 1

Zoals de meesten van jullie al weten heb ik in 2013 een boek uit mogen geven met de titel ‘ Ijskoude jaren’

Afgelopen maanden heb ik hoofdstuk 1 en 2  gedeeld, mocht je ze gemist hebben.

Ijskoude jaren vertelt het verhaal van mijzelf, een meid in de bloei van haar leven, in gevecht tegen een eetstoornis. Wat begint met een voorzichtige lijnpoging, mondt uit in een levensbedreigend ondergewicht. Geobsedeerd door eten, en dan vooral niet eten. Mijn ouders raken bezorgd en na een afspraak met de huisarts, volgt een opname in het ziekenhuis. Met behulp van therapie met lotgenoten en een strak voedingsprogramma, klim ik er langzaam weer bovenop. Een gedetailleerd en indrukwekkend levensverhaal waarin wordt verteld wat een eetstoornis met iemand kan doen en hoe het iemands leven en omgeving beïnvloedt.

Graag deel ik in dit bericht hoofdstuk 3, deel 1 uit mijn boek:

De eetstoornis anorexia nervosa staat niet op zich. Het heeft verregaande consequenties voor iemands lichaam, de gemoedstand en de relaties met anderen (Centrum Eetstoornissen Ursula)

Het was een grote schok toen ik hoorde dat mijn ‘ beste vriendinnen’ , want zo voel je dat op die leeftijd, allemaal een ander advies kregen dan ik. Zij kwamen grotendeels wel bij elkaar in de klas en ik moest naar een nieuwe. Dit was nog erger dan de eerste dag op school. Ik kende helemaal niemand, zou nieuwe vrienden moeten maken en wat zouden zij van mij denken? Ik dacht dat ik het niet zou overleven, en uiteindelijk was dat ook bijna zo.

Thuis liep het niet lekker tussen mijn ouders. Er was veel ruzie. Dit leverde voor ons allemaal spanningen op. Ik zat thuis veel op mijn kamer en mijn broer was nooit meer thuis. Soms was de vrede weer even teruggekeerd, maar dan ineens kon de bom barsten. Ik wilde het oplossen, helpen. Als je nog zo jong bent snap je niet hoe twee mensen, je vader en moeder, zo boos op elkaar kunnen zijn. Elkaar zo kwetsen. Hoe kan je ineens niet meer van elkaar houden? Nu ik zelf ouder ben, snap ik het allemaal veel beter. Ik heb geleerd te relativeren, los te laten. Toen kon ik dat nog niet. Je wilt niet accepteren dat je ouders uit elkaar gaan. De knoop werd niet doorgehakt. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar, maar het ging met heel veel ups en nog meer downs en mijn vader bleef regelmatig bij zijn moeder slapen.

Ik had het helemaal niet meer naar mijn zin. Op school, maar nu ook thuis niet meer. Ik was depressief. Mijn cijfers bleven goed, maar ik had geen klik met mijn nieuwe klasgenoten. Misschien hebben zij dit nooit zo ervaren, maar ik voelde me een grote buitenstaander. Ook werd ik erg onzeker over mijn lichaam. Ik vond mezelf te dik en niet zo mooi als de andere meiden. Ik kreeg last van eetbuien en gaf later over in de w.c. Dit ging over in streng lijnen. Nooit meer snoepen, veel water drinken en overmatig bewegen. En met resultaat. Ik viel kilo’s af. Ik kreeg complimentjes omdat ik zo slank werd en er goed uitzag. Als ik op de weegschaal zag dat ik was afgevallen voelde dat eventje goed. Ik voelde me sterk. Maar dit gevoel was vaak maar kort en ik werd steeds depressiever. Ik had veel huilbuien en kon nergens meer van genieten.

Het eten en mijn gewicht beheersten mijn gedachten. Ik kon echt aan niks anders meer denken. Het lijnen werd nog strenger. Maaltijden overslaan en nog meer bewegen. Thuis zagen ze ook dat ik steeds slanker werd, maar mijn ouders dachten blijkbaar nog niet aan een eetstoornis. Wel vonden ze me erg neerslachtig en stelden voor om met een psycholoog te gaan praten. Ik stemde hiermee in, maar na een paar gesprekken wist ik al dat dat mij niet ging helpen. Ik vertelde daar eerlijk over de grote chaos in mijn hoofd. Dat ik een zeer verstoord eetpatroon had en het compleet mijn leven beheerste. Ik kreeg de opdracht mee om mijn eetpatroon in een schema bij te houden, maar dit maakte het alleen maar moeilijker. Ik vond de eetlijstjes te lang en daardoor ging ik nog minder eten.

Thuis probeerde ik zo gewoon mogelijk te eten, al kostte dit ontzettend veel moeite. Ik wilde laten zien dat de gesprekken met de psychologe hielpen. Alles om mijn ouders maar te ontlasten en bang dat ze zich met mijn eetpatroon zouden bemoeien.

Onbewust weet je dat je heel ongezond bezig bent. Elke keer was ik weer iets lichter op de weegschaal, en dan voelde ik mij sterker. Op dat moment had ik in de spiegel moeten kijken en mezelf mooi moeten vinden. Zo was het toch altijd geweest?

Maar ik zag helemaal geen mooi meisje. Eerder doodongelukkig en voelde mij nog steeds even dik.

Hoe hebben jullie de Middelbare school ervaren? En waren jullie toen ook erg onzeker?

Ik lees altijd met veel plezier jullie reacties!