Zoals de meeste van jullie al weten heb ik in 2013 een boek uit mogen geven met de titel ‘ Ijskoude jaren’
Het boek is onder andere te bestellen bij : Boekscout
Ijskoude jaren vertelt het verhaal van mijzelf, een meid in de bloei van haar leven, in gevecht tegen een eetstoornis. Wat begint met een voorzichtige lijnpoging, mondt uit in een levensbedreigend ondergewicht. Geobsedeerd door eten, en dan vooral niet eten. Mijn ouders raken bezorgd en na een afspraak met de huisarts, volgt een opname in het ziekenhuis. Met behulp van therapie met lotgenoten en een strak voedingsprogramma, klim ik er langzaam weer bovenop. Een gedetailleerd en indrukwekkend levensverhaal waarin wordt verteld wat een eetstoornis met iemand kan doen en hoe het iemands leven en omgeving beïnvloedt.
Graag deel ik in dit bericht hoofdstuk 1 uit mijn boek:
Het is moeilijk te zeggen vanaf welk moment ik echt ziek was. Vanaf wanneer er gezegd kon worden dat ik een eetstoornis had.
Het sluipt er namelijk heel langzaamaan in. Ik weet nog goed dat mijn moeder altijd zei dat ik zo’ gezellige eter was. Dat ik het langst aan tafel bleef zitten en dat ik overal zo intens van kon genieten. Ook dat kan ik mij herinneren. De tijden dat je nog helemaal niet bezig bent met hoeveel je mag eten en dat veel snoepen niet goed voor je is. Misschien niet goed voor je tanden, maar over mijn figuur dacht ik toen nog niet na. ‘ s Avonds met mijn moeder de hond uitlaten en dan samen nog even een frikadelletje halen bij de snackbar, daar kon ik toen nog voor de volle honderd procent van genieten.
Als ik naar klassenfoto’s terugkijk, zie ik dat ik op een bepaalde leeftijd wel groter en steviger was dan andere kinderen. Dit was nog op de basisschool. Soms was ik mij daar van bewust. Ik weet nog heel goed dat we een les kregen over gezonde voeding en beweging en dat mijn leraar mij als voorbeeld nam van mensen die snel dik worden en dus goed op hun gewicht moeten letten. Ik was denk ik acht jaar jong, maar ik weet het nog steeds. Zoiets doet pijn. Ook herinner ik mij een ander incident. De schoolarts zou langskomen en ik was zo zenuwachtig voor het weegmoment dat ik koste wat het kost alleen naar binnen wilde gaan, en niet met nog een andere klasgenoot. Niemand mocht zien hoeveel ik woog .
Op sommige momenten was ik er dus wel mee bezig, maar meer met het feit dat ik wist dat ik iets steviger was dan de andere kinderen, dan dat ik echt lijnpogingen deed. Ik ben altijd een onzeker kind geweest. Overal zag ik angst in. Aan de buitenkant was dit blijkbaar niet te zien, want ik was aardig populair op de basisschool. Ik haalde goede cijfers, werd vaak uitgeroepen tot beste van de klas en had genoeg vriendinnen. Het was soms zelfs vechten om wie er naast mij mocht zitten en bij wie ik ik ging spelen uit school en in het weekend.
Toch was ik vaak, maar ook graag alleen. Ik kon mezelf goed vermaken: urenlang tekenen, boekjes lezen en vooral veel dromen. Mijn moeder heeft heel wat vriendinnen teleurgesteld weg zien gaan, want ik kwam echt niet buiten spelen. Nee, het kwam pas veel later. Het bewust zijn van mijn lijf. Hoe dat eruit ziet en hoe het volgens anderen eruit moet zien. En omdat ik perfectionistisch ben en erg onzeker was, denk ik dat het toen ergens mis is gegaan.
Heb jij mijn boek al gelezen?
Ik lees altijd met veel plezier jullie reacties.
A little bite of my life 
Ik heb je boek nog niet gelezen maar het gaat zeker een boek zijn wat ik ga lezen.
Als het om eetstoornissen gaat, heb ik weleens de indruk dat dit iets te maken heeft met hoe geliefd je jezelf voelt.
Ik moet vaak denken aan dat interview met Prinses Diana (die aan boulimie leed) waarin ze zegt: een gebakje voelt als een paar armen om je heen.
En ooit heb ik op de Oprah Winfrey Show een vrouw gezien die een speciale kliniek had geopend voor mensen met anorexie. Daar waar andere behandelingen slecht aansloegen, was de hare heel succesvol. Ze zei: “Wij doen niks anders dan onvoorwaardelijke liefde geven”.
Hoe denk jij hier als ervaringsdeskundige over? Heeft het er iets mee te maken volgens jou, of is er totaal geen verband?
Goedemorgen Sunny. Je had dit al eerder op een artikel van mij gezegd inderdaad. En dit is heel erg waar. Ik neem aan dat als je van jezelf houd en je je geliefd voelt door anderen dit jezelf niet aan zou doen. Pas als je weer liefde gaat voelen (voor jezelf en door anderen) dan gaat het al veel beter. Ik zeg ook altijd: Voor herstel en genezing van een eetstoornis is een hoop liefde nodig!
Wat dapper dat je je verhaal hebt gedeeld in een boek 🙂
Heftig en heel knap dat je dit deelt. Ik wist niet dat jij een boek hebt uitgegeven. Ik wil jouw boek zeker lezen.
Ik wil jouw boek lezen! En jeetje wat naar dat jij als voorbeeld werd genomen in de klas, zo een persoon weet toch ook wel dat het kwetsend is om dat te doen bij een kind (maar ook bij een volwassene trouwens). Dapper dat je er zo open over bent!
Hey Galina, leuk dat je mijn boek wil lezen!! Het gaat over de periode van mijn 13e tot aan mijn 17e. Daarna ben ik heel lang eetstoornisvrij geweest. Tot ik twee jaar terug een zware terugval kreeg. Bedankt voor je mooie reactie.
Dat klinkt als een heftig, maar prachtig boek! Je verwoord precies de onzekerheid die ik ook heb ervaren, tijdens gym moesten we gewogen worden en ik wilde kosten wat kost voorkomen dat iemand zag hoeveel ik woog. Ik durfde ook nooit bij iemand achterop de fiets te gaan zitten. Vreselijk zonde achteraf, want ik was misschien een beetje stevig, ik was wel gewoon een leuk kind! Ik ben heel erg benieuwd naar je boek, knap dat je dat zo deelt.
Heb jij je weleens verdiept in Hoog sensitiviteit/hooggevoeligheid? HSP is de afkorting. Veel van de dingen die je opschrijft herken ik, (angstig, intens genieten, creatief, controle dwang, enz.) en ik ben er tijdens mijn burn-out achtergekomen dat ik hooggevoelig ben. Elaine Aron heeft er heel goede boeken over geschreven.
Hey Conja, Ik ben inderdaad hooggevoelig. Ik kan er gelukkig steeds beter mijn weg mee vinden en het juist positief gebruiken, dan dat het tegen mij werkt. Lastig blijft het wel. Hoe ervaar jij je hooggevoeligheid? Bedankt voor je reactie!!
Ja, soortgenoten herkennen elkaar 😉 ook ik leer er steeds beter mee omgaan. Wat voor mij de laatste maanden erg belangrijk is geworden, is: 1. Prikkels beperken (bijv. Als ik iets aan het lezen ben, mijn man begint tegen me te praten en muziek staat aan, dan zet ik de muziek uit, omdat ik alles tegelijk opneem als hooggevoelige, dus dat kost me 3x zoveel energie). Zodra ik me een klein beetje overprikkeld voel, dan ga ik iets rustigs doen, bijvoorbeeld iets met mijn handen i.p.v. mijn hoofd. Of lekker rustig op de bank zitten zonder iets te lezen. Jij schrijft vaak dat je opeens heel moe en het helemaal zat ben. Die momenten komen vaak als je teveel heb gedaan en ondertussen hebt genegeerd dat het teveel was. En dan valt het opeens op je, en kán je niet meer. Dat ben ik aan het afleren. Steeds even pauzes nemen, want als hooggevoelig persoon MERK ik alles op, en moet ik steeds even een momentje nemen met een kopje thee, zonder iets te lezen, zonder een prikkel, zodat mijn hoofd een pauze mag krijgen. En ik vermijd drukke omgevingen als ik me maar iets moe voel. Jij gaat bijvoorbeeld vaak naar de kringloop, heel leuk. Maar als je hoofd al een beetje moe is van je werk, is het verstandig om het uit te stellen tot je vrije dag, omdat je álles weer opneemt in de kringloop (en die staat vol met allemaal andere spullen). Dat is teveel voor je hoofd, die alles zo gedetailleerd opneemt.
Tweede ding is: heeel veel slapen. Je hebt die tijd nodig om alle details te verwerken. Dat doe jij al, lees ik.
Drie: heel goed luisteren naar wat je hoofd/lichaam je vertelt. Lief en aardig zijn voor je hoofd en lichaam, want die verwerken meer dan de gewone mens!! Waardoor je ook sneller je energie kwijt ben (wat anderen er ook van vinden!!)
Ik negeer vaak inderdaad dat ik eigenlijk al te moe ben. Ga gewoon door. Ik vind het erg moeilijk om eraan toe te geven. Het voelt als een soort falen of zwak zijn. Stom, want daarna kom ik mezelf dubbel zo hard tegen. Ik weet inmiddels en accepteer ook dat ik feestjes, drukke winkels en festivals gewoon niet leuk vind. In tegensetlling tot andere mensen, die dit een beetje vreemd vinden. Hoezo..feestjes niet leuk? Maar ik voel me er prima bij om hier niet heen te gaan. Ik moet inderdaad meer pauzes nemen tussendoor en niet als een dolle stier doorgaan. Slapen is een hobby van mij, dus daarmee zit het wel goed. 🙂
Ooo, en nog een ding wat HSP’ers overeenkomstig hebben: schuldgevoelens, bezwaard voelen, ergens eindeloos over piekeren, wat anderen vonden/deden/dachten over mij. Ik ben nu aan het leren om bewust te worden van die gedachten. En dan denk ik: ik wil niet lastig gevallen worden door zulke gedachten. Het kost mij veel onnodige energie. En nu heb ik een nieuw trucje, wat ik op een HSP website heb gevonden: ik ga onder de douche staan, ik pak een piekergedachte/schuldgevoel beet (ik visualiseer dat ik ‘m in mijn handen heb) en laat m langs mijn lijf heel langzaam naar beneden glijden. Het doucheputje in. Ik zie ‘m van me af glijden. En het putje in. En daarna doe ik een rondedansje in de douche, want ik ben bevrijd van de gedachte. Het werkt!! De gedachtes zijn weg! Maar omdat je niet altijd kan douchen, stop ik dingen nu ook in de koelkast, vriezer, kast. Heel langzaam, zodat je echt voelt dat je het daarin stopt. En weigert dan ook om er later aan te denken: want het zit in de kast en daar blijft het ook!! En het is dan weg 🙂 helpt heel goed!
Ik snap helemaal dat het voelt als falen of zwak zijn, om te moeten stoppen. Maar het feit is, dat wij veeeel meer merken en intenser ervaren, waardoor wij bijvoorbeeld heel goed zijn om mensen aan te voelen, creatief te zijn, enz. Dus onze “zwakte” komt omdat we heel STERK zijn op een gebied waarin veel mensen zwak zijn. 🙂 Dus jij en ik mogen tevreden zijn, het is niet zwak, maar ik heb een sterk hoofd die allerlei dingen opmerkt, die anderen niet opmerken. Dat is speciaal, en meer rust heb ik gewoon nodig. Alle HSP’ers begrijpen dit. Anderen niet, of veel minder. Maar dat maakt niet uit, want zij zijn jou niet! Jij weet precies wat je nodig hebt. Jij snapt andersom ook niet dat zij het wel fantastisch vinden om al die drukte mee te moeten maken. Laat mij maar lekker rustig thuis zitten, haha. Daar geniet ik pas van! (En het is mijn leven, ik voel me dan fijn!)
Elaine Aron zegt Conja, ik wil dat boek ook wel lezen.
Bijna alles is herkenbaar in jouw boek omdat ik er deel van heb uitgemaakt. ik hou het dan ook niet droog..
Geliefd ben je, nu nog heel veel van jezelf houden. xxxxx